Özbək şair Şövkət Rəhmanın şeirləri
Etiraf
Rübabi şeir yazsam…
qayıtsam bir nəfəs…
həmişə müsəffa çeşməni görsəm,
qaranlıq zirvələrin qarına baxıb,
bir nəfəs xəyallı uşağa dönsəm.
Vay, o həmin anlar…
ötdümü tamam
bənövşə ətirli nadir duyğular.
səhərlər bağları oyadan bülbül,
ayın işığını ələyən sular.
Yaşıl ağac idim…
Necə darıxdım…
gözümü doldursa rubabi rənglər.
Hansi dünya üçün bunca üzüldüm,
ürəyimi yordu həmin döyüşlər.
Döyüşçü deyildim,
şair idim mən,
nəhayət şairə görə zabitəm,
həmişə müsəlman millətim dedim.
nəfs üçün yananlar gəldi aqibət.
Haramı xoş görən mələksifətlər,
bir azca himmətin etdikdə minnət,
yapraqtək saraldım böyük vuruşda
müsəlman yox idi
yox idi millət.
Quşlar da ötürlər,
yarpaqları bol
yaşıl ağac kimi dursam hər səhər,
mənim ilhamımdan danışsın onlar,
zəhərli dilimdən tökülsün şəkər.
Rübabi küləklər ruhumdan keçin,
yenidən oyansın ilahi tüğyan.
Çılpaq budaqlarım qılınctək kəskin,
yarpaq da qalmayıbdır pıçıldayan.
Əgər…
Böhtandan yıxılsa
əgər bir dostum
Mən isə kənarda gizlənib, yatsam.
Hələ bu yetməyib bir müddət sonra
paklıqdan danışıb,
xatirə satsam.
Yox, olmaz
yaşardım başımı əyib,
gəzərdim ölüncə ölkələr aşıb.
Kimsənin gözünə dik baxammasam
sinəmdən asılı olardı başım.
Yox, yox, yox…
Əlbəttə birgə olardım
Zəbani işini icra edincə
Dostumla yanbayan durub ölərdim,
ehtimal, ölərdim ondan da öncə.
Bəxt sözü
Bir kəlmə «xoşbəxtəm» sözün deməkçün
Ümmantək dəyanət, səbr, güc lazım.
Gərçi ən şirini bəxt sözlərinin
Dursa da dilinin ucunda hazır.
Heç ağır gəlməzmi
bu söz kimsəyə?
Kimsənin olmazmı səbəb ahına?
Necə dözəcəyəm ömür boyunca
Bədbəxt adamların o nigahına?
Əvvəlcə bu sözü özgələr desin,
Desinlər gözləri sevinclə dolub.
Millətin bəxtinə ömrün həsr edən
Şairlər deməsin birinci olub.
Demədən yaşadım bu sözü, bəzən
Sevincdən vurnuxub mən ora-bura.
Qəm sözün elimdən qabaq demişəm
Bəxt sözün deyəcəm
elimdən sonra.
IQROR
Rubobiy she’r yozsam…
qaytsam bir nafas…
hamisha musaffo chashmani ko‘rsam,
qoraygan cho‘qqilar qoriga qarab,
bir nafas xayolchan o‘snirga do‘nsam.
Voh, o‘shal lahzalar…
o‘tdimi butkul
gunafsha atirli tansiq tuyg‘ular,
sahargi bog‘larni uyg‘otgan bulbul,
oylarning nurlarin elagan suvlar.
Yashil shajar edim…
Qandoq sog‘indim…
ko‘zimni yashnatsa rubobiy ranglar.
Qaysi bir dunyoga buncha og‘rindim,
dilimni qaritdi besamar janglar.
Men jangchi emasdim,
men shoir edim,
nihoyat shoirdan ko‘ra zobitman,
har nafas musulmon millatim dedim.
nafsiga kuyganlar keldi oqibat.
Haromni xush ko‘rgan malakfurushlar
zig‘irday himmatin qilganda minnat,
yaproqday sarg‘ordim buyuk urushda
musulmon yo‘q edi,
yo‘q edi millat.
Bas, qushlar sayroqi,
yaproqlari mo‘l
yashil shajar kabi turay mushakkal,
ilhomim haqida so‘ylasinlar xo‘b,
zaharli tilimdan to‘kilsin shakkar.
Rubobiy sabolar ruhimdan esing,
qaytadan uyg‘onsin ilohiy tug‘yon.
Voh, yalang shoxlarim qilichday keskir,
bir yaproq qolmaptir shivirlayturg‘on.
AGAR…
Tuhmatdan yiqilsa
birorta do‘stim,
men-chi xilvatlarda berkinib yotsam.
Bu ham yetmaganday ancha vaqt o‘tib,
poklikdan so‘ylasam,
xotira sotsam.
Yo‘q, bo‘lmas,
yashardim boshimni egib,
kezardim umrbod yurtma-yurt oshib.
Odamzot ko‘ziga qarolmasam tik,
ko‘ksimga osilgan bo‘lardi boshim.
Yo‘q, yo‘q, yo‘q…
Albatta birga bo‘lardim
tamug‘ malaylari ishga tushgan choq.
Do‘stimla yonma-yon turib o‘lardom,
ehtimol, o‘lardim undan oldinroq.
BAXT SO‘ZI
Baxtiyorman degan birgina so‘zni
aytish uchun kerak qancha kuch-chidam,
garchi baxt so‘zlarning eng yoqimligi,
garchi tursa hamki tilning uchida.
Og‘ir botmasmikin
bu so‘z kimgadir,
tegib ketmasmikin oh-vohlariga,
qandoq bardosh berib yashayman keyin
baxtsiz kimsalarning nigohlariga.
Avvalo bu so‘zni o‘zgalar aytsin,
aytsinlar ko‘zlari sevinchga to‘lib,
elning baxti uchun umrini tikkan
shoirlar aytmasin birinchi bo‘lib.
Bu so‘zni bir umr aytmay yashadim,
har shodlik kelganda yurdim sekinroq.
Gʻam so‘zin elimdan avvalroq aytdim,
baxt so‘zin aytaman,
eldan keyinroq.
ÖZBƏK TÜRKCƏSİNDƏN ÇEVİRƏN: Rəhmət Babacan
HƏMÇİNİN BAX: Əssar Təbrizinin həyat və yaradıcılığı
HƏMÇİNİN BAX: Tehsilim.org/agdami-kitabla-ciceklendirek-tesbbusu-heyata-kecirilib/
